Kindziuk

Maciej Zając
29 gru 2023
2 minut(y) czytania

Kindziuk, znany również jako skilandis lub kindzukas w języku litewskim, stanowi nieodłączny element tradycyjnej kuchni litewskiej oraz obszarów kresowych, zwłaszcza Sejneńszczyzny. To wyjątkowe danie mięsne, bazujące na wieprzowinie, wyróżnia się procesem nadziewania mięsa w żołądek, a następnie jego wędzeniem. Sposób przygotowywania kindziuka, choć zakorzeniony głęboko w historii regionu, nadal cieszy się popularnością ze względu na wyjątkowy smak, trwałość i tradycyjny charakter.

Tradycja produkcji kindziuka sięga XIX wieku, gdy stał się on stałym elementem litewskiego stołu domowego. Technika wędzenia mięsa była pierwotnie inspirowana praktykami kulinarnymi tatarów, co potwierdza zapisy Zofii Kurzowej, znawczyni języka polskiego na Wileńszczyźnie. Sam Oskar Kolberg wspomniał o popularności wieprzowiny, a szczególnie o zapasach solonego i wędzonego mięsa, co wskazuje na istotną rolę mięsa w tradycji żywienia się na tych terenach.

Kuchnia litewska, z której wyłania się kindziuk, zdobycze kulinarne opierała przede wszystkim na wieprzowinie. Wśród różnorodnych mięs, wieprzowina zajmowała szczególne miejsce, a tradycyjne metody przechowywania, jak solenie czy wędzenie, zapewniały długotrwałą trwałość mięsa. Oskar Kolberg podkreślał, że Litwini wnieśli do kuchni europejskiej umiejętność wędzenia i konserwowania mięsa, co zaowocowało bogactwem wędlin, w tym również kindziuka.

W okresie, gdy brakowało czasu na przygotowywanie posiłków, zwłaszcza podczas żniw, kindziuk był idealnym rozwiązaniem. Jego produkcja rozpoczynała się już w grudniu, z myślą o letnich pracach rolniczych. Bez dostępu do współczesnych metod przechowywania, kindziuk musiał być starannie solony, przyprawiany pieprzem i czosnkiem, a następnie umieszczany w żołądku wieprza. Proces ten gwarantował długotrwałą trwałość mięsa, które nadal zachowywało swoją jakość nawet latem.

Wiedza na temat wyrabiania kindziuka przekazywana była z pokolenia na pokolenie jako istotny element dziedzictwa rodzinno-kulinarnego. Odpowiednie przechowywanie kindziuka, zarówno w zimie, jak i latem, wymagało specjalnej uwagi. Szczelne opakowanie, suszenie, wędzenie i przechowywanie w drewnianych skrzyniach czy kraśnikach to kroki, które chroniły kindziuka przed psuciem się i utrzymaniem wyjątkowego smaku.

Kindziuk, kiedy jest gotowy do spożycia, staje się nie tylko długotrwałym przysmakiem, ale także symbolem kulinarnego dziedzictwa kresowego. Współcześnie jego spożywanie jest powiązane z tradycją rodzinnych uroczystości i świąt, stanowiąc smaczny pomost między przeszłością a teraźniejszością kulinarną regionu.

Lista składników

500 g szynki wieprzowej
200 g boczku
sól
pieprz
3 ząbki czosnku
spirytus
saletra
cukier
4 sztuki żołądków wieprzowych

Materiały:

garnek

Czas wykonania:

1 godzina +10 dni suszenia

Poziom trudności:

średni

Krok 1

Żołądki wieprzowe dokładnie myjemy, szynkę oraz boczek kroimy w kostkę a następnie dodajemy wyciśnięty czosnek. Do farszu wsypujemy sól, saletrę, cukier i wlewamy spirytus. Całość dokładnie mieszamy i możemy lekko podsmażyć na średnim ogniu przez około 5 minut.

Krok 2

Napełniamy farszem żołądki wieprzowe. Gotowy kindziuk obwiązujemy sznurkiem i suszymy przez około 10 dni w suchym chłodnym miejscu. Po upływie tego czasu wędzimy. Smacznego!